Iзноў пабачыў я сялiбы,
Дзе леты першыя прайшлi.
Там сцены мохам параслi,
Вясёлкай адлiвалi шыбы.
Усё ў пылу, i стала мне
Так сумна-сумна ў цiшыне...
Я ў сад пайшоў — там глуха, дзiка,
Усё травою парасло...
Няма таго, што раньш было...
Няма таго, што раньш было,
I толькi надпiс «Веранiка»...
I толькi надпiс «Веранiка»
На лiпе ўрэзаны ў кары.
Казаў вачам аб тэй пары: —
Расцi, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывый ўставай
I к небу надпiс падымай,
I к небу надпiс «Веранiка»...
Чым болей сходзiць дзён, начэй,
Тэм iмя мiлае вышэй...
Няма таго, што раньш было...
Няма таго, што раньш было,
I толькi надпiс «Веранiка»
Чым боле сходзiць дзён, начэй,
Тэм iмя мiлае вышэй…
Ссылка на минусовку: