Сьвеце месяц, сьвеце, 

Як дзюрка ў сярмязе; 

Паніч за мужычкай 

Безустаньня лазе. 


Дваццаць год Марысі, 

Кроў іграе ў целе, 

З панскім сынам ночкі 

Каратае, дзеле. 


«Марыся, Марыся! – 

Гавора ёй маці: – 

Кінь на паніча так 

Вачыма міргаці». 


Яна як ня чуе 

Матчыных мараляў: 

Спусьці маці з вока, – 

Дзеўка й загуляла. 


Пад лясок, за вёску, 

Бы далей ад дому, 

Ляціць на спатканьне 

К панічу ўдалому. 


«Марыся, Марыся! – 

Гавора ёй маці: – 

Кінь на паніча так 

Вачыма міргаці». 


Панічу з паненкай, 

З багатай Амэляй, 

Ужо рукі хусткай 

Ксёндз вяжа ў касьцеле. 


Панічова ж любка, 

Марыся ўдалая, 

На прылёты бусла 

Сьлёзна паглядае. 


Марыся, Марыся! 

Галоўкі ня чухай, – 

Ня слухала маці, 

Бабкі цяпер слухай.

www.ruminus.ru