МАРЫСЯ (И.Паливода-Я.КУпала) текст в оригинале

Свеце месяц, свеце,
Як дзюрка ў сярмязе;
Паніч за мужычкай
Безустаньня лазе.

Дваццаць год Марысі,
Кроў іграе ў целе,
З панскім сынам ночкі
Каратае, дзеле.

«Марыся, Марыся! –
Гавора ёй маці: –
Кінь на паніча так
Вачыма міргаці».

Яна як ня чуе
Матчыных мараляў:
Спусьці маці з вока, –
Дзеўка й загуляла.

Падлясок, за вёску,
Бы далей ад дому,
Ляціць на спатканьне
К панічу ўдалому.

Што з сабой там робяць,
Як час каратаюць? –
Гэта хіба толькі
Муж і з жонкай знаюць.

Свеце месяц, свеце,
Як лысіна ў пана;
Мусіць быць нарэшце
Песьня даспявана.

Ад пакус і ўцехаў
Крок адзін к пакуце, –
Быці бабай дзеўцы
Часам чорт паплуце...

Панічу з паненкай,
З багатай Амэляй,
Ужо рукі хусткай
Ксёндз вяжа ў касцеле.

Панічова ж любка,
Марыля ўдалая,
На прылёты бусла
Сьлёзна паглядае.

Марыся, Марыся!
Галоўкі ня чухай, –
Ня слухала маці,
Бабкі цяпер слухай.