Маці сына калыхала у калысцы новай, 
Песню ціхую пяяла, быццам шум сасновы. 
Ці то ветры навучылі пяяць сумам скрытым, 
Як у полі гаманілі, калыхалі жытам. 
Ці то ветры навучылі пяяць сумам скрытым, 
Як у полі гаманілі, калыхалі жытам. 

Ці то доля навучыла сумна зацягаці, 
Ці то песню з нотай мілай адказала маці, 
Калі ў ноч, зімою, сцюжай дзіця калыхала 
І на кроснах белы кужаль пяючы снавала. 
Калі ў ноч, зімою, сцюжай дзіця калыхала 
І на кроснах белы кужаль пяючы снавала.

Калі татку небараку ў няволю забралі, 
А ў полі вецер плакаў, вербы сумавалі: 
Як дачушку аддавала замуж, ды далёка, 
Слёзы вышытым ўцірала хвартухом шырокім. 
Як дачушку аддавала замуж, ды далёка, 
Слёзы вышытым ўцірала хвартухом шырокім. 

Маці сына калыхала у калысцы новай, 
Песню ціхую пяяла, быццам шум сасновы. 
Ток сновалі песню сумам, тугой патыкалі, 
Ці жаночаю задумай, ўсхваляванай даллю. 
Так снавалі песню сумам, тугой патыкалі, 
Ці жаночаю задумай, усхваляванай дальлю.