Па палёх, ды па загонах, па аселіцах,
Ой, сівая йдзе, гуляе к нам мяцеліца,
Туманамі снег пушаны ўсё кудзеліцца,
Па дарогах, ля парогаў, мякка сцеліцца.

То жаночым жалем звонкім разгалосіцца,
То аб шыбы б’е вузкія, ў хату просіцца.
То вясёла адзавецца распяяная,
Заве, маніць з сабой сэрца ў даль нязнаную.

Прыпеў:
Ой, дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.
Ой, дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.

Пяе песню, зацягае ўсё тужлівую,
Чэша вецер, заплятае косы сівыя.
Сцеле бурай, засыпае снег завеяны
Матылькамі, бы у маі, снегам сеяным.

Прыпеў:
Ой, дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.
Ой, дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.

Ой, скрыпяць, скрыпяць бярозы, нагінаюцца,
Перад крыжам, пры дарозе, быццам каюцца,
Мо за вёсны з маем тыя распяяныя,
Мо за песні маладыя, за вясняныя.

Прыпеў:
Ой, дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.
Ой, дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.

Толькі вецер снегам сее,
І тужлівая завея,
Дзе ж ты родная хаціна?
Абагрэй блуднога сына.

Прыпеў:
Дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.
Дзе ж мяцеліца? – Ў маім сэрцы сцеліцца.