Iзноў пабачыў я сялiбы, 
Дзе леты першыя прайшлi. 
Там сцены мохам параслi, 
Вясёлкай адлiвалi шыбы. 
Усё ў пылу, i стала мне 
Так сумна-сумна ў цiшыне... 
Я ў сад пайшоў — там глуха, дзiка, 
Усё травою парасло... 

Няма таго, што раньш было... 
Няма таго, што раньш было, 
I толькi надпiс «Веранiка»... 
I толькi надпiс «Веранiка» 

На лiпе ўрэзаны ў кары. 
Казаў вачам аб тэй пары: — 
Расцi, ўзмацовывайся, дрэва, 
Як манумент жывый ўставай 
I к небу надпiс падымай, 
I к небу надпiс «Веранiка»... 
Чым болей сходзiць дзён, начэй, 
Тэм iмя мiлае вышэй... 

Няма таго, што раньш было... 
Няма таго, што раньш было, 
I толькi надпiс «Веранiка» 

Чым боле сходзiць дзён, начэй, 
Тэм iмя мiлае вышэй…