Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына;
 Памiж сваiх i чужакоў яна нам ласкай матчынай.
 Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны
 I лесу шэлест верасны, i ў полi дуб апалены.

 Аб ёй мне будзiць успамiн на лiпе бусел клёкатам
 I той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам.
 Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны
 I шэлест лесу верасны, i ў полi дуб апалены.

 I тое нуднае ягнят бляянне-зоў на пасьбiшчы,
 I крык варонiных грамад на могiлкавым кладбiшчы.
 Жыве з ёй дум маiх сям'я
 I снiць з ёй сны нязводныя...
 Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.