- Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
 - Люблю - ты сказала, аж сэрца мне схне.
 Ганулька, Ганулька, павер, зразумей,-
 Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.

Ці помніш ты, Ганна, шчаслівы мамент,
 Як граў у нас на дудцы нябожчык Вінцэнт?
 А Нёман спакойна, спакойна дрыжаў,
 І месячык ясны на нас паглядаў.

- Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
 - Люблю - ты сказала, аж сэрца мне схне.
 Ганулька, Ганулька, павер, зразумей,-
 Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.

Драў горла ў лозах за рэчкаю грач,
 І грукаў у сьцену рагамі маркач.
 На жэрдзі мы селі ў змроку маўчком,
 І я прытуліўся к табе плечуком.

- Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
 - Люблю - ты сказала, аж сэрца мне схне.
 Ганулька, Ганулька, павер, зразумей,-
 Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.

І лапці з-за сьпіны мае ты зьняла,
 Анучы ў Нёман ты мыць панясла.
 Язык мне адняўся, я сьліну глытаў,
 А потым нясьмела цябе запытаў:

- Скажы мне, Ганулька, ці любіш мяне?
 - Люблю - ты сказала, аж сэрца мне схне.
 Ганулька, Ганулька, павер, зразумей, -
 Я ў сьвеце ня бачыў каханьня шчырэй.