Гаю мой, не кліч пад каліны цвет
Да крынічных вод, свтлых, як вясна.
Там яе няма, паляцела ў свет,
Наша рэчанька высахла да дна.

Там яе няма, паляцела ў свет,
Наша рэчанька высахла да дна.

Паляцела ў свет, русакосая,
Стан рабінавы, вочы – сінь азёр,
Не спяе ўжо мне мілым голасам
Пра дзівосны край у зіхценні зор.

Не спяе ўжо мне мілым голасам
Пра дзівосны край у зіхценні зор.

Гаю мой, не кліч наш шчаслівы смех,
Касавіцаю весела ў лугах.
Там яе няма, паляцела ў свет,
Наш мядовы луг палыном прапах.

Там яе няма, паляцела ў свет,
Наш мядовы луг палыном прапах.

Гаю мой, не кліч пад каліны цвет
Да крынічных вод, свтлых, як вясна.
Там яе няма, паляцела ў свет,
Наша рэчанька высахла да дна.

Там яе няма, паляцела ў свет,
Наша рэчанька высахла да дна.