Siedem dziewcz?t z Albatrosa – ty? jedyna,
 dzi? pozosta? mi po tobie smutek, ?al.
 Mia?a? wtedy siedemna?cie lat, dziewczyno,
 w Augustowie pierwszy raz ujrza?em ci?.

 A na imi? mia?a? w?a?nie Beata,
 pi?kne imi?, musisz przyzna?, mi?a ma.
 Zabiera?em ci? co dzie? na fregat?,
 by? mi?o?ci? sw? upaja?a mnie.

 Min?? dzionek, s?o?ce zasz?o za jeziorem
 i fregaty kontur ukry? si? za mg??.
 Na fregacie byli?my wci?? sami,
 a na brzegu kto? nuci? piosnk? t?.

 Ju? od dawna ciebie, mi?a, nie widzia?em,
 tak mi smutno jest bez ciebie, tak mi ?le.
 Lecz my?l?, ?e kiedy? si? spotkamy
 w Augustowie nad Neckiem w bia?e dnie.

 Te wspomnienia w mej pami?ci pozostan?
 i na zawsze schowam w sercu je.
 Jestem, Beatko, zakochany,
 pragn? z tob? jeszcze spotka? si?.